طی روز های گذشته خبر در گذشت نلسون ماندلا و در پی آن حضور بلندپایه ترین مقامات دولت ها و حکومت های سراسر جهان در مراسم یادبود و خاکسپاری این اسطوره آزادی خواهی آفریقای جنوبی، تبدیل به یکی از مهم ترین اخبار در سطح رسانه های بین المللی شد.

ماندلا در زمان حیات خویش برای نقض قانون آپارتاید با بسیاری از حکومت های حامی نژادپرستی به مبارزه پرداخت و به همین علت مغضوب اکثر کشورهای استعمارگر بود، اما این که رهبران برخی از همان کشورها پس از مرگ ماندلا، پیام تسلیت منتشر کردند و با شور و شعفی منحصر به فرد به مراسم خاکسپاری وی رفتند امری عجیب بود و تا حدی دور از ذهن.

ابراز تاثر از درگذشت ماندلا از سوی حامیان نظام سابق آپارتاید آفریقا جنوبی و افرادی که روزگاری نه چندان دور این مبارز آزادی خواه را تروریست می نامیدند و همچنین سیاستمدارانی که ماندلا در طول حیاتش با سیاست های ضد بشری آن ها اختلافات عدیده ای داشت، این سوال را در ذهن ایجاد می کند که اگر از دید آنها جنبش نلسون ماندلا تروریستی تعبیر می شد، چطور بعد از مرگش به یک باره جامه قهرمانی بین المللی و آزادی خواه بر او پوشاندند و اسطوره ای جاودانه از ماندلا ساختند؟!

این که مخالفان دیروز ماندلا چرا امروز در فقدان او به سوگ نشسته اند یک دلیل بیشتر ندارد، آن هم کسب اعتبار و آبرو در کنار نام ماندلای بزرگ است، چرا که بدون شک منش و اندیشه نلسون ماندلا در روزهای پایانی عمر خویش نه تنها هیچ تغییری نکرده بود بلکه این ماندلا همان مبارزی بود که در راه عقیده اش 27 سال از عمرش را در زندان جزیره روبن سپری کرد. اما حال که او چهره در نقاب خاک کشیده است، سردمداران جنگ افروزی و جنایات ضد بشری سعی دارند با ابراز تاسف از درگذشت این پیام آور صلح و دوستی در جهان نام خود را در کنار نام ماندلای بزرگ قرار دهند و از این طریق مشروعیت جهانی کسب کنند!

ولیکن آنها از این نکته غافلند که نلسون ماندلا برای همه مردم دنیا نماد مبارزه با تبعیض و ظلم بود و ملت های آزاده هیچ علاقه ای ندارند که سردمداران جنگ و جنایت قبل از مرگ با قهرمانشان دشمنی و پس از درگذشتش ابراز تاسف داشته باشند.