سرنوشت 18عضو دایم و موقت شورای انقلاب کاملا متفاوت است و اشاره به هر یک در سالگرد روزهایی که این شورا مهم ترین دوران خود را می گذراند خالی از لطف نیست.

به گزارش خط امام : مهرداد خدیر در پایگاه خبری عصر ایران گزارشی مبسوط از سرنوشت این اعضا را به تحریر در آورده است که از نظر می گذرد:

همه ساله و با فرا رسیدن سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی ایران خاطرات آن دوران خصوصا نیمه دوم و پر التهاب و اتفاق سال 1357 تازه می شود و چون اکثریت جمعیت کنونی کشور بعد از پیروزی انقلاب به دنیا آمده یا در آن زمان در طفولیت و نوجوانی به سر می برده اند بازخوانی این بخش از تاریخ معاصر همچنان مناسبت دارد و مکرر نمی شود.

انقلاب 1357 بی گمان بیش از هر نام دیگر یادآور امام خمینی است که رهبری بلامنازع آن را بر عهده داشت. با اوج گیری انقلاب اما شورای انقلاب اسلامی نیز تشکیل شد که اسامی آنان تا پیش از 22 بهمن 1357 اعلام نمی شد و بعد تر نیز به مرور مشخص شد که کدام شخصیت ها عضو شورای انقلاب بوده اند. به گونه ای که تنها پس از ترور آیت الله مرتضی مطهری معلوم شد که او نه تنها عضو که رییس شورای انقلاب بود با آن که اشتهار فرهنگی او بر شهرت سیاسی و انقلابی اش می چربید.

این شورا در نیمه دوم دی ماه سال 1357 و چند روز قبل از خروج شاه از کشور تشکیل شد تا با خطر خلا قدرت و آشفتگی اوضاع در غیاب رهبری انقلاب مقابله کند و 18 ماه بعد با افتتاح اولین دوره مجلس شورای ملی جمهوری اسلامی ایران که بعدتر مجلس شورای اسلامی نام گرفت، ماموریت آن پایان یافت چرا که قوه مقننه شکل گرفته بود. در سال 1358 شورای انقلاب ابتدا تنها نقش قانون گذاری داشت ولی پس از استعفای دولت موقت در 13 آبان 1358 امور قوه اجرایی نیز به این شورا محول شد و نقش دو قوه را توامان ایفا می کرد.

شورای انقلاب اسلامی به صورت رسمی 15 عضو داشت. البته سه یا چهار نفر دیگر نیز در فواصل کوتاه به آن اضافه یا از آن خارج شدند.

این 15 نفر شامل 8 روحانی و 7 غیر روحانی می شد. گروه اول شامل آیت الله طالقانی، آیت الله خامنه ای، هاشمی رفسنجانی، بهشتی، باهنر، موسوی اردبیلی ، مهدوی کنی و مرتضی مطهری.

گروه دوم شامل مهندس بازرگان، ابوالحسن بنی صدر، صادق قطب زاده،حسن ابراهیم حبیبی،عباس شیبانی،عزت الله سحابی و علی اکبر معین فر.

سه عضو دیگر که در برخی از جلسات شورای انقلاب حاضر شدند نیز روحانی نبودند و بر اساس خاطرات دیگر اعضا می توان از میر حسین موسوی، حبیب الله پیمان و احمد صدرحاج سید جوادی در این ردیف نام برد.

سرنوشت این 15 نفر کاملا متفاوت است و اشاره به هر یک در سالگرد روزهایی که این شورا مهم ترین دوران خود را می گذرانده خالی از لطف نیست و در ابتدا حکایت 8 عضو روحانی یا معمم شورا:

1- آیت الله سید محمود طالقانی به اعتقاد بسیاری، پس از امام بالاترین نقش را داشت و حتی برخی رسانه های غربی در تعبیری هدفمند از تعبیر « دو رهبر» استفاده می کردند. حال آن که طالقانی خود به رهبری امام اذعان داشت و در آبان 1357 و با اوج گیری نهضتی که توسط امام برپا شده بود همراه آیت الله حسینعلی منتظری از زندان آزاد شده بود. طالقانی در حالی در 19 شهریور 1358 درگذشت که همچنان عضو شورای انقلاب بود هر چند در بیشتر جلسات آن شرکت نمی کرد.از طالقانی به عنوان دومین رییس شورای انقلاب نیز یاد شده است.

2- آیت الله سید علی خامنه ای از جوان ترین اعضای شورا بودند (در آن زمان 40 ساله). ایشان از مشهد به تهران آمد و در کانون این شورا قرار گرفت. فرماندهی کل سپاه پاسداران، عضویت موسس در حزب جمهوری اسلامی ، معاونت وزارت دفاع، نماینده امام در شورای عالی دفاع، امام جمعه تهران، نماینده تهران در اولین دوره مجلس، دبیر کل حزب جمهوری اسلامی، رییس جمهوری (1360 تا 1368) و نماینده مجلس خبرگان رهبری از مسوولیت های ایشان قبل از تصدی عالی ترین مقام در جمهوری اسلامی (رهبری) در پی ارتحال رهبر فقید انقلاب به حساب می آید. هیچ یک از دیگر اعضای شورای انقلاب تا این اندازه در ساختار سیاسی تا مراتب بالای حکومتی راه نیافت.

3- آیت الله اکبر هاشمی رفسنجانی ابتدا معاون و سپس وزیر کشور شد و بعد از راه یابی به دوره اول مجلس به ریاست مجلس شورای اسلامی رسید. ریاست بسیار پر نفوذ و مقتدرانه به همراه نمایندگی امام در شورای عالی دفاع او را به یکی از نماد های جمهوری اسلامی بدل ساخت. از سال 68 تا 76 رییس جمهور بود و پس ازآن تا کنون رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام است. با روی کار آمدن محمود احمدی نژاد از میزان اقتدار او کاسته شد و پس از انتخابات و حوادث 1388 گمان می رفت از صحنه رسمی کنار رود اما به رغم وانهادن ریاست مجلس خبرگان رهبری و عدم صدور مجوز شرکت در انتخابات ریاست جمهوری در سال 1392 با روی کار امدن حسن روحانی بار دیگر شاهد استمرار نقش آفرینی های او هستیم.

4- آیت الله سید محمد بهشتی نماینده تهران و سپس نایب رییس مجلس بررسی پیش نویس قانون اساسی شد و بالاترین نقش را در تدوین قانون اساسی ایفا کرد. دکتر بهشتی دبیر کل حزب تازه تاسیس حزب جمهوری اسلامی هم بود و پس از مخالفت امام با کاندیداتوری روحانیون برای ریاست جمهوری این امکان را از دست داد. بهشتی در پایان سال 58 رییس دیوان عالی کشور شد که در آن زمان عالی ترین مقام قضایی به حساب می آمد. این چهره بسیار موثر و نظریه پرداز در واقعه تروریستی هفتم تیر 1360 به همراه ده ها نفر از همفکران خود به شهادت رسید. از شهید بهشتی به عنوان سومین رییس شورای انقلاب نیز یاد شده است.

5- حجت الاسلام محمد جواد باهنر یک چند معاونت وزارت آموزش و پرورش را بر عهده گرفت و بعدتر در دولت شهید رجایی وزیر همین وزارتخانه شد. او از جانب امام به عضویت ستاد انقلاب فرهنگی درآمد. پیش از آن هم نماینده رهبر انقلاب در نهضت سواد آموزی بود. با شهادت دکتر بهشتی، شورای مرکزی حزب جمهوری اسلامی دکتر باهنر را به عنوان دبیرکل حزب برگزید و کوتاه زمانی پس از آن و با انتخاب محمد علی رجایی به ریاست جمهوری نخست وزیر شد و با همین عنوان و در کنار رییس جمهور رجایی در واقعه 8 شهریور 1360 در 48 سالگی به شهادت رسید.

6- آیت الله سید عبدالکریم موسوی اردبیلی در مجلس خبرگان قانون اساسی عضویت داشت و همراه شهید بهشتی منصب عالی قضایی گرفت و دادستان کل کشور شد. او پس از هفتم تیر 60 تا رحلت امام و بازنگری در قانون اساسی و ایجاد عنوان تازه رییس قوه قضاییه در ساختار سیاسی، رییس دیوان عالی کشور و عملا عالی ترین مقام قضایی(بدون احتساب دادستانی انقلاب) بود. ایشان اکنون در زمره مراجع تقلید به حساب می آید و 86 سال دارد. مواضع سیاسی وی در اردوگاه اصلاح طلبان تعریف می شود و دانشگاه مفید نیز از مجموعه های منتسب به اوست.

7- آیت الله محمدرضا مهدوی کنی (امام جماعت مسجد جلیلی در دهه 50 ) با پیروزی انقلاب مسوولیت کمیته های انقلاب را برعهده گرفت و در سال بعد وزیر کشور شد. در سال 1360 و پس از شهادت دکتر باهنر نخست وزیر شد وبا ثبت نام برای انتخابات ریاست جمهوری انتظار حمایت داشت اما حزب جمهوری اسلامی پشتیبانی نکرد چرا که او از ابتدا به عضویت حزب درنیامده بود و فعالان حزب ترجیح دادند حال که مانع کاندیداتوری روحانیون برداشته شده خود دبیر کل را به عنوان نامزد معرفی کنند. مهدوی کنی از انتخابات کنار رفت و بعد تر از مناصب اجرایی نیز فاصله گرفت و بیشتر وقت و همت خود را صرف مدیریت جامعه الامام الصادق یا دانشگاه امام صادق کرد. ضمن این که در مقام دبیر کل جامعه روحانیت مبارز در صحنه سیاسی حضور فعال داشت و جریان موسوم به راست سنتی را هدایت می کرد. مهدوی کنی در هیچ انتخاباتی شرکت نمی کرد تا سرانجام در آخرین دوره مجلس خبرگان رهبری کاندیدا و سپس نماینده و رییس مجلس خبرگان رهبری شد.

8- آیت الله مرتضی مطهری با این که رییس شورای انقلاب بود اما زودتر از دیگران از گردونه شورای انقلاب خارج شد چرا که در 11 اردیبهشت 1358 به دست گروه فرقان ترور شد و به شهادت رسید. برای استاد مطهری گویاترین توصیف همان عنوان «ایدئولوگ جمهوری اسلامی» است. به بیان دیگر اگر موتور انقلاب را دکتر علی شریعتی با تهییج جوانان در حسینیه ارشاد روشن و آنان را جذب قرائت تازه ای از دین کرد استاد مطهری نیز دست در کار شد و برای ساختاری که به سرعت شکل گرفته بود نظریه پردازی کرد.

از 8 روحانی عضو شورای انقلاب،سه نفر قربانی ترور شدند و یک نفر پس از سکته قلبی درگذشت. چهار نفر دیگر که در قید حیات هستند، از 73 تا 86 سال، سن دارند. درباره آیت الله منتظری باید توضیح داد به رغم رابطه نزدیک ایشان با همه اعضای شورای انقلاب عضو رسمی آن نبودند هر چند که احتمالا در برخی جلسات شرکت می کردند.

نکته جالب این است که از جمع 15 یا 18 عضو شورای انقلاب که پیوسته یا به تناوب در آن حضور داشتند و به رغم اختلافاتی که پدید آمد همه در ایران ماندند و بعضا با منصب و برخی بی منصب درگذشتند و تنها یک نفر از این جمع از کشور خارج شد. در میان 7 عضو اصلی غیر روحانی هم رییس جمهور معزول دیده می شود هم وزیر خارجه اعدام شده و هم دکتر شیبانی که همچنان حضور دارد.

اعضای غیر روحانی شورای 15 نفری انقلاب سرنوشت متفاوت تر و قابل تامل تری به نسبت اعضای روحانی داشته اند.

سرنوشت 7 عضو غیر روحانی به همراه سه عضو کوتاه مدت دیگر- که بسیار متنوع تر و متفاوت تر از اعضای معمم شورای انقلاب است- درادامه می آید:

1- با درگذشت آیت الله طالقانی ، شورای انقلاب را مدتی عملا آیت الله بهشتی اداره می کرد اما با انتخاب ابوالحسن بنی صدر به عنوان اولین رییس جمهوری تاریخ ایران او رییس شورای انقلاب هم شد. دوران ریاست جمهوری بنی صدر اما نیمه تمام ماند و 18 ماه بعد مجلس شورای اسلامی طرح عدم کفایت سیاسی او را تصویب کرد و از ریاست جمهوری کنار گذاشته شد. هر چند رهبر فقید انقلاب به او این فرصت را دادند که به امور تحقیقی بپردازد که به منزله اعطای نوعی امان نامه برای ادامه حضور در کشور محسوب می شد اما با پیوستن مجاهدین خلق (منافقین) به او و وقایع خونبار 30 خرداد 1360، اسدالله لاجوردی دادستان انقلاب تهران بنی صدر را احضار و ممنوع الخروج کرد و از آن پس به مدت 43 روز زندگی مخفیانه داشت تا این که به همراه مسعود رجوی از ایران خارج شد و پس از 30 ماه بار دیگر به فرانسه بازگشت و اکنون بیش از 32 سال از آن زمان گذشته است. بنی صدر با جدا شدن از رجوی و طلاق دخترش – فیروزه- از او در میانه دهه 60 عملا خطای استراتژیک خود را پذیرفت اما در گفت و گو با رسانه ها معمولا می کوشد به این بخش از زندگی خود نپردازد.

2- عضو دیگر حسن ابراهیم حبیبی بود که او نیز همچون بنی صدر و روز 12 بهمن 1357 به ایران بازگشت. حبیبی در کمیته تدوین پیش نویس قانون اساسی نیز عضویت داشت و کاری را که خود به تنهایی آغاز کرده بود به همراه حقوق دانانی چون عبدالکریم لاهیجی، محمد جعفر جعفری لنگرودی، ناصر کاتوزیان و ناصر میناچی ادامه داد.

هر چند متن این پیش نویس در مجلس بررسی نهایی قانون اساسی دستخوش تغییرات اساسی شد اما حبیبی زبان به اعتراض نگشود و به حاکمیت جمهوری اسلامی پیوست. او در دولت شورای انقلاب عهده دار وزارت علوم بود و دراولین دوره انتخابات ریاست جمهوری در بهمن 58 کاندیدا شد ولی به رغم حمایت جامعه مدرسین حوزه علمیه قم توفیقی کسب نکرد. چرا که جامعه روحانیت مبارز از بنی صدر حمایت کرده بود و حزب جمهوری اسلامی در شوک حذف کاندیدای خود – جلال الدین فارسی به دلیل افغان تبار بودن – به سر می برد هر چند روزنامه ارگان حزب عملا دکتر حبیبی را تبلیغ می کرد.

او کاندیدای اولین دوره مجلس شورای ملی جمهوری اسلامی ( مجلس شورای اسلامی) شد واین بار با آرای بالا به مجلس راه یافت. با این که تصور می شد به نیروهای ملی مذهبی گرایش دارد اعلام کرد هیچ گاه عضو نهضت آزادی نبوده و اندک اندک به جناح خط امام نزدیک شد تا جایی که پس از اتمام نمایندگی با پیشنهاد آیت الله موسوی اردبیلی به عنوان وزیر دادگستری معرفی شد و به عضویت دولت میر حسین موسوی درآمد. دکتر حبیبی از جانب امام پیشتر به عضویت ستاد انقلاب فرهنگی درآمده بود و آخرین حکمی که از امام خمینی دریافت کرد عضویت در شورای بازنگری قانون اساسی در سال 68 بود.

او که در کسب عنوان اولین رییس جمهوری ایران ناکام مانده بود 10 سال پس از آن تکاپو، توانست عنوان اولین معاون اول رییس جمهوری ایران را به دست آورد. سمتی که پس از بازنگری در قانون اساسی و حذف نخست وزیر ایجاد شد و 12 سال (از 1368 تا 1380) معاون اول دو رییس جمهور – هاشمی رفسنجانی و سید محمد خاتمی- بود. حبیبی پس از آن با مسوولیت هایی چون ریاست فرهنگستان زبان و ادب پارسی و بنیاد ایران شناسی روزگار گذراند و از سیاست – دست کم در سطح علنی- فاصله گرفت.

دوستان سابق او البته انتظار داشتند پس از گرفتار شدن ملی مذهبی ها تلاش هایی انجام دهد اما دکتر حبیبی به اتاق سکوت رفته بود و سرانجام پس از طی یک دوره بیماری چند ساله در 12 بهمن 1391 درگذشت. شگفت این که در همان روزی چشم از جهان فرو بست که 34 سال قبل از آن به ایران بازگشته بود. به همین خاطر یادگار امام با تقاضای همسر او – خانم دکتر شفیقه رهیده – موافقت کرد و پیکر او در شبستان حرم امام خمینی به خاک سپرده شد.

3- صادق قطب زاده نیز مانند بنی صدر و حبیبی همراه امام و 12 بهمن 1357 به ایران بازگشت و همچون آنان در انتخابات ریاست جمهوری نامزد شد. آرای او اما بسیار اندک بود و در ردیف آخر قرار گرفت. او در پی پیروزی انقلاب به ریاست سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران -که هنوز صدا و سیما خوانده نمی شد- رسید وانتقادات بسیار برانگیخت و از روشنفکران تا دولت موقت همه از عملکرد او ناراضی بودند. در دولت شورای انقلاب وزیر خارجه و جانشین بنی صدر و دکتر یزدی شد. در آستانه انتخابات ریاست جمهوری و با هماهنگی هایی که با دولت پاناما انجام داده بود توانست هواپیمای حامل شاه را در میانه راه به زمین بنشاند و این شایعه رواج یافت که قرار است توسط دولت پاناما شاه به ایران مسترد و گروگان ها آزاد شوند.

وزارت خارجه که در اختیار او بود در اقدامی که آشکارا استفاده از امکانات دولتی به نفع یک کاندیدا بود در سوم بهمن 1358 خبر از بازداشت شاه داد و روزنامه اطلاعات متعاقب آن تیتر زد: «شاه بازداشت شد».

قطب زاده می خواست با بازی با این برگ به ریاست جمهوری برسد اما پروژه او به اتمام نرسید و از این اتفاق نه تنها طرفی نبست که به زیان او تمام شد. با این حال تا اتمام کار دولت شورای انقلاب و نخست وزیری شهید رجایی در مرداد 1359 وزیر خارجه بود. تنها دو سال بعد و در 21 مرداد 61 اما به اتهام مشارکت در کودتا و توطئه قتل امام در دادگاه ارتش به ریاست آیت الله محمد محمدی ری شهری محاکمه و به اعدام محکوم شد.

حکم ، 35 روز بعد و در 25 شهریور 61 به اجرا درآمد. صادر کننده حکم – محمدی ری شهری- توضیح داد: «ادعای وی که می خواستم در جلسات بعد با ترور امام مخالفت کنم مسموع نیست. زیرا اولا دلیلی برای اثبات این مدعا ندارد. ثانیا هر کس می داند که تا امام در میان امت باشد هیچ توطئه ای به ثمر نمی رسد. ثالثا نوار و اطلاعات موجود نشان می دهد که به طور قطع او طرح شهادت امام را داشته و در این رابطه وارد اقدام هم شده ولی با عنایت الهی و در جریان بودن مسوولین کشور موفق نشده است. لذا آقای صادق قطب زاده به عنوان یاغی [یا باغی] و به عنوان یکی از مصادیق بسیار روشن مفسد محکوم به اعدام است.»

بدین ترتیب قطب زاده سومین وزیر امور خارجه در تاریخ معاصر لقب گرفت که به جوخه اعدام سپرده شدند. نخستین، دکتر سید حسین فاطمی وزیر خارجه دولت دکتر مصدق بود که پس از کودتای 28 مرداد 1332 و در پی نزدیک به 18 ماه زندگی مخفی دستگیر و محاکمه و به اعدام محکوم شد. دومی دکتر عباس علی خلعتبری که پس از پیروزی انقلاب اعدام شد و سومی همین صادق قطب زاده. در تاریخ 35 ساله جمهوری اسلامی هم چنان او تنها فرد با سابقه وزارت در جمهوری اسلامی به حساب می آید که اعدام شده است.

4 – از دیگر اعضای شورای انقلاب می توان به مهندس علی اکبر معین فر زلزله شناس برجسته ایرانی و کارشناس رسمی دادگستری اشاره کرد که اکنون نیز در قید حیات است و با عنوان اولین وزیر نفت ایران شهرت دارد. چرا که پیش از انقلاب عنوان وزیر نفت وجود نداشت و در اجلاس اوپک وزیر دارایی شرکت می کرد و امور نفت را ابتدا شخص شاه و بعد رییس شرکت ملی نفت ایران اداره می کردند.

معین فر ابتدا رییس سازمان برنامه و بودجه شد و با کنار رفتن حسن نزیه قرار بود مدیر عامل شرکت ملی نفت ایران شود اما تشکیل وزارت نفت را به شورای انقلاب پیشنهاد داد و خود نخستین وزیر نفت ایران شد و در اجلاس اوپک در کاراکاس خوش درخشید و از عهده چالش با احمد زکی یمانی وزیر نفت سعودی برآمد .

سعودی ها همواره خواستار افزایش تولید بی توجه به قیمت بوده اند و ایران از زمان شاه خواستار افزایش قیمت بوده است.

معین فر نماینده اولین دوره مجلس شورای اسلامی هم شد و مشهور ترین خاطره مربوط به او درگیری فیزیکی ب یکی از نمایندگان وقت با او– به نام قره باغ – حین نطق قبل از دستور است. معین فر عضو انجمن اسلامی مهندسین و از وفاداران به مهندس مهدی بازرگان به حساب می آید اما بر خلاف تصور عضو نهضت آزادی نبوده است.(او به تازگی با مجله تجارت فردا گفت و گو کرده است.)

5- مهندس عزت الله سحابی پس از یک دوره طولانی زندان در شهریور 1357 آزاد شد. فرزند دکتر یدالله سحابی و همسر خواهر زاده مهندس مهدی بازرگان چهره شناخته شده ای بود که در نگاه اقتصادی با افکار پدر و بازرگان اختلاف داشت و به همین خاطر در تیرماه 1358 از نهضت آزادی کناره گرفت. محمد علی رجایی نیز در همین زمان از این حزب استعفا کرد. سحابی در دولت موقت رییس سازمان برنامه و بودجه شد و مانند همفکران خود به عضویت مجلس اول درآمد و باز مانند آنان پس از آن در بیرون از ساختار رسمی سیاسی به صف منتقدان پیوست.

با این تفاوت که او از پاسخ به درخواست مشاوره نخست وزیر وقت تن نمی زد و مشی اقتصادی میر حسین موسوی در باور به دخالت دولت در امور بازار را به سبب التزام دولت به تامین حداقل های مورد نیاز می پسندید. شگفت این که سحابی به لیبرال شهرت داشت حال آن که در واقع سوسیالیست بود و باز در حالی مخالف دولت تلقی می شد که با دولت موسوی مشکلی نداشت.

او در دهه 70 با انتشار مجله ایران فردا در صحنه سیاسی ایران نقش آفرینی کرد و به رغم چند بار بازداشت و تحمل رنج های بسیار بر اصلاح درون ساختاری تاکید می ورزید تا جایی که انتقادات و اختلافات قبلی با هاشمی رفسنجانی را فروگذاشت و در دور دوم انتخابات ریاست جمهوری در سال 84 از او حمایت کرد. هر چند ستاد انتخاباتی هاشمی برای رساندن این صدا به جامعه نکوشید و بهای اصرار بر محدود ماندن به دایره خود را با روی کار آمدن محمود احمدی نژاد پرداختند. اتفاقی که در مراسم تشییع جنازه او در لواسان رخ داد از مرگ خود او در 10خرداد سال 1390 تراژیک تر بود و آن مرگ دخترش هاله بود که به تازگی از زندان آزاد شده بود.

6- آشنا ترین نام جناح دوم شورای انقلاب مهندس مهدی بازرگان است که شرح زندگی او در کتاب می گنجد نه در یک مقاله. نخست وزیر دولت موقت نیز نماینده مجلس شد در حالی که می توانست کادیدای ریاست جمهوری شود و نشد. او در ایران ماند و در سال های جنگ تنها صدای مخالف ادامه جنگ بود که تحمل می شد. بازرگان در 30 دی 1373 در سوییس درگذشت. اما هرگز به سوییس نکوچیده بود و تنها روزهای آخر و برای درمان به این سفر رفته بود. سفری که بی بازگشت بود. با انتخاب دکتر حسن روحانی به ریاست جمهوری بار دیگر شاهد تکرار ادبیات او و توصیه به پرهیز از افراط و تفریط هستیم.

7- سر انجام می توان به دکتر عباس شیبانی اشاره کرد. پزشک انقلابی که سال ها در زندان های شاه به سر برد و پس از انقلاب در دولت شورای انقلاب در انتخابی شگفت آور وزیر کشاورزی شد. حوزه ای که هیچ تخصصی در آن نداشت اما به خاطر این که

معاونت وزارتخانه را به رضا اصفهانی سپرده بود خبر ساز شد. مردی که اقتصاد اسلامی درس می داد و باورهای عمیقا ضد سرمایه داری داشت و یک روز کشاورزان بیل به دست در حمایت از طرح واگذاری زمین او در بلوار کشاورز تجمع کردند.

شیبانی سال های بعد را در مجلس به سر کرد و مانند حبیبی از سابقه و صبغه خود در نهضت آزادی فاصله گرفت و به جناح خط امام نزدیک شد. دغدغه اصلی او در ادوار مختلف مجلس اما مقابله با اسراف بود و به همین دلیل صدای اعتراض او هنگامی شنیده می شد که در موارد غیر کلان مانند مخالفت با تغییر موکت کف صحن علنی یا خرید میوه برای نمایندگان سخن می گفت.

با این که تصور می شد نقش آفرینی سیاسی او خاتمه یافته و بازنشسته می شود در سال 81 با شورای دوم شهر و با ظهور آبادگران و سرلیستی آنان به صحنه بازگشت و خواسته یا ناخواسته در تغییر سپهر سیاسی که با انتخاب محمود احمدی نژاد به شهرداری تهران آغاز شد نقش ایفا کرد. دکتر شیبانی همچنان عضو شوراست و در حالی که این حضور به سبب بیماری و کهولت در عمل نمادین می نمود کافی است رقابت تنگاتنگ بر سر انتخاب سه باره شهردار تهران در شهریور ماه امسال را به یاد آوریم تا بدانیم عباس شیانی را اکنون باید در اردو گاه اصول گرایان تعریف کرد.

از 7 عضو غیر روحانی شورای انقلاب 4 نفر ( بازرگان، سحابی، قطب زاده و حبیبی) دیگر در این دنیا نیستند و سه نفر هستند. بنی صدر در پاریس است و معین فر و شیبانی در تهران. با این تفاوت که آخری هم چنان رشته های پیوند خود را حفظ کرده است.

درباره سه نفر دیگر نیز می توان تعبیر عضو موقت را به کار برد. میر حسین موسوی، حبیب الله پیمان و احمد صدرحاج سید جوادی. چهره اخیر در فروردین 92 چشم از جهان فرو بست. آن دو اما هر دو تهران هستند. با این تفاوت که حبیب الله پیمانِ دندان پزشک که هیچ مسوولیت رسمی را پس از آن نپذیرفت و منتقد و در عین حال معتقد به اصلاحات شناخته می شود آخرین بار هفته پیش در مراسم ترحیم بنیان گذار حسینیه ارشاد در یک محفل عمومی دیده شد و دیگری که همچنان توصیف «نخست وزیر دوران دفاع مقدس » برای او آشناتر است تا کاندیدای معترض انتخابات سال 88 نزدیک به سه سال است که در حصر خانگی به سر می برد.

نکته جالب اما این است که از جمع 15 یا 18 عضو شورای انقلاب که پیوسته یا به تناوب در آن حضور داشتند و به رغم اختلافاتی که پدید آمد همه در ایران ماندند و بعضا با منصب و برخی بی منصب به شهادت رسیدند و درگذشتند و در یک مورد پرونده با اعدام بسته شد اما تنها یک نفر از این جمع از کشور خارج شد