خط امام : با وجود داشته های تاریخی و طبیعی تهران، این شهر به عنوان پایتختی با 15 میلیون جمعیت هنوز با معماری محیط زیستی آشنا نشده و هر سازه ای به جای کمک به زیست مردم در شهر، باعث تخریب باغ ها و رستنی های پایتخت می شود. آیا مدیران شهری تهران، معماری محیط زیستی را می شناسند؟
تهران با جمعیتی نزدیک به یک پنجم جمعیت کشور، هر روز بیشتر از دیروز زیستگاه های طبیعی و منابع سبز جنگلی خود را از دست می دهد.

گسترش شهر چه به سمت فضاهای سبز و ییلاقی اطراف و چه به صورت صعود طبقات، این روزها تهرانی ها را با چالش کاهش سرانه فضای سبز مواجه کرده. اگر چه نچرخیدن درست چرخ اقتصاد باعث شده که پایتخت نشینان حواس شان به چنین مسائلی نباشد، اما کارشناسان معماری و محیط زیست می گویند که کاهش روز افزون فضاهای سبز، شاید پنهانی ترین بلایی باشد که در این پایتخت دود و ترافیک مردم را تهدید می کند. در این میان سوال اینجاست که معماران تهران برای مقابله با این شرایط چه در چنته دارند و آیا اصولا مدیران شهری با معماری محیط زیستی آشنا هستند؟
کمتر از 30 سال پیش وقتی ˈرنزو پیانوˈ به عنوان یکی از نوگراترین و آوانگاردترین معماران عصر حاضر، برای افتتاح یکی از پروژه های تجاری اش به شرق دور دعوت شده بود در سخنرانی کوتاهی اعلام کرد که معماری اجبارا باید با محیط زیست گره بخورد. در آن زمان این سخن احترام گذاشتن به مردمی تلقی شد که با خشم پلاکاردهایی را به نشانه اعتراض به قطع درختان برای ساخت همین عمارت در دست گرفته بودند اما پیانو آگاهانه از شروع مسیری سخن می گفت که امروز به عنوان یکی از اصول مهم توسعه شهری به آن نگریسته و در شهرهای توسعه یافته آن را همسنگ ˈتوسعه پایدارˈ می دانند.امروزه بسیاری از کلانشهرهای دنیا سودای رسیدن به شرایطی را دارند که در آن توسعه شهری نه تنها همراه محیط زیست بلکه لازمه آن باشد.
در آخرین اجلاس شهرداران کلانشهرهای آسیایی که در تهران برگزار شد، سخنرانی بسیاری از مدعوان به معرفی پرو‍ژه هایی گذشت که علاوه بر داشتن مولفه های معماری سبز در توسعه پایدار شهرها نیز نقش عمده ای دارند. چنین سازه های شهری و عمومی در مقیاس بومی نه صرفا به عنوان یک بنا بلکه جزئی از ساختار تسهیل کننده شهر به حساب می آیند تا از طریق آنها شهروندان بتوانند با کاهش مصرف انرژی، افزایش بهره وری و دوستی با طبیعت به صورت خودآگاهانه در حفظ منابع طبیعی شهر مشارکت داشته باشند.
اگر چه شاید این گونه به نظر برسد که معماری سبز نوعی حرکت سرمایه داری از سوی کشورهای پیشرفته جهان باشد اما تردیدی نیست که در حال حاضر این کشورهای در حال توسعه و خصوصا آسیایی هستند که در راه تحول شهرهایشان دست به دامن معماری سبز شده اند همان گونه که بسیاری از کارشناسان برج ساخته شده در ابوظبی را اولین برج واقعا سبز جهان می دانند؛ برجی که در همین نزدیکی ما و در یکی از کشورهای منطقه واقع شده است یا شهر چینی در دامنه یانگ تسه که قرار است به عنوان نخستین شهر سبز جهان در سال 2020 به روی مردم گشوده شود.

منبع: ابتکار