سال‌هاست که «سیدهادی خامنه‌ای» را می‌شناسم. پدر بزرگوارم در خاطرات خود، که از مجلس اول برایم نقل می‌کردند، همواره از صداقت و صراحت و عدمِ پیچیدگی مثال‌زدنی سید‌هادی خامنه‌ای، نطق‌ها، بیان مواضع و آرای سیاسی-اجتماعی و حتی اقتصادی‌اش سخن می‌گفتند، مواردی را نقل می‌کردند که او در مقابل برخی سیاسی‌کاری‌ها به‌هیچ‌وجه اسیر فضاسازی‌ها نشده و به آنچه بنابر عقل و شرع می‌رسید عمل می‌کرد. طبیعتا آدمی اگر صفاتی پسندیده را در جوانی در وجود خود نهادینه کند، در میان‌سالی و بعد از آن، بهتر می‌تواند به آن روحیات و اخلاق پایبند باشد. وفاداری به آرمان‌های انقلاب و عهد دیرینی که با مردم داشته، زبانزد است.

او خود ازجمله چهره‌های سیاسی‎ است که به زیستِ ساده و بی‌تشریفات همچنان پایبند مانده است. این خُلق، نه یک رفتار ظاهری با کارکردهای تبلیغاتی که از عمق یک باور و نگاهی اصیل منشأ می‌گیرد.
از همین‌جا و به‌همین بهانه، به شیوه تعامل او با جوانان می‌پردازم. طبیعی است که جوانان با چهره‌ها و شخصیت‌هایی که بی‌تکلف رفتار می‌کنند و خُلقی عاری از قید‌وبندهای تشریفاتی و نمایشی دارند، بهتر رابطه برقرار می‌کنند.
البته هرچند او با عامه مردم، به‌ویژه جوانان، برخوردی صمیمانه دارد، اما در دفاع از اصول و باورها و اندیشه‌هایش، که منبعث از آرا واندیشه‌های امام(ره) و انقلاب است، بسیار جدی و انعطاف‎ناپذیر می‌نماید و اتفاقا همین، نقطه قوتی است که جوانان را به او علاقه‌مند می‌کند و وی را اهل معامله و سازش برسرِ اندیشه‌ها و آرمان‌ها نمی‌یابند.
سیدهادی خامنه‌ای، از معدود کسانی است که همواره بر حضور جوانان در عرصه عمل سیاسی و اجتماعی تأکید کرده و خود مشوق عملی آن بوده است و معمولا خود او هم برای این طیف از نیروهای اجتماعی، بیشترین زمینه را فراهم می‌کند. در همین گپ‌و‎گفت او به لزوم گردش نیروهای سیاسی و حضور جوانان تأکید دارد و همراهی و همدلی نخبگان و پُرتجربه‌ها را در کنار جوانان علاقه‌مند به نظام و انقلاب و فعال در عرصه‌های اجتماعی برای بارور‌شدن بذر انقلاب و تداوم اندیشه ناب جمهوریت و اسلامیت، مؤثر می‌داند؛ با نگاهی اجمالی به زندگی اجتماعی دبیرکل مجمع نیروهای خط امام(ره)، در سه دهه گذشته، پایبندی وی به این دیدگاه ثابت می‌شود.
مجموعه‌هایی همچون؛ جهاد دانشگاهی، اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانش‌آموزان، مجلس شورای اسلامی و پژوهشکده تاریخ اسلام، از تعامل مثبت او با جوانان حکایت دارد.
همچنین همراهی و همدلی این روحانیِ سیاسی با دانشجویان و جوانان در دانشگاه‌ها و انجمن‌های اسلامی، دانشجویان و دفتر تحکیمِ وحدت، تربیت نیروهای جوان در مجمع نیروهای خط امام(ره)، آموزش و پرورش روزنامه‌نگاران جوان از آغاز دهه ٧٠ و سال ٨٨ در روزنامه‌های «جهان اسلام»، «حیات نو» و «حیات نو اجتماعی» نیز سندی دیگر از همراهی او با جوانان بوده است.
همه آنچه گفته شد، نه از باب مدح و ستایش، که از باب تجلیل و قدردانیِ یک جوان از حمایت‌های یک عالِم دینی و مبارز و پایبند به اندیشه‌های امام(ره) و روش‌های اعتدالی در مواجهه با جوانان است. پایبندی به اندیشه همان امامی که پیشرو و پیشگام اعتماد و تعامل با جوانان بود و جوانان را فرصت می‌دانست. امام محبوبی که خلوص، صداقت و شور جوانی را در دهه ٦٠ و ٧٠ زندگی پربارش، به‌خوبی درک می‌کرد. او به جوانان عشق می‌ورزید و بر‌همین‎اساس کلام و صدایش در روح و جان جوانان می‌نشست و با اشاره او، آن شور و شعور به حرکت درمی‌آمد و کشتی پُرتلاطم انقلاب و جنگ را همین جوانان با این اعتماد و نگاه امام(ره) به ساحل آرامش و ثبات رساندند. پس این نعمت و فرصت را نادیده نگیریم و جوانان را پاس بداریم و حرمت نهیم. تعامل با جوانان و دوست‌داشتنِ واقعی آنها کار سختی نیست، کمی از خود گذشتگی می‌خواهد. از خاطرم نمی‌رود که رهبرِ معظم انقلاب، هوشمندانه در دیدار با اعضای مجلس خبرگان رهبری، که مسن‌ترین افرادِ نهاد حاکمیت هستند و در اولین سال روی‌کارآمدنِ دولت تدبیر‌و‌امید فرمودند: «افرادی که نسبت‌به این جوان‌ها با چشم بدبینی نگاه می‌کنند یا مردم را بدبین می‌کنند، به کشور، به استقلال و پیشرفت کشور، به انقلاب اسلامی خدمت نمی‌کنند. این جوان‌ها را باید حفظ کرد. باید از اینها قدردانی کرد. امروز هم بحمدالله کم نیستند و زیادند. {نباید} با عناوین گوناگونی بخواهیم این جوان‌های مؤمن را طرد و منزوی کنیم، که البته منزوی نمی‌شوند». یا در جای دیگری نیز اشاره کردند: «جوانان، باید همیشه در صحنه باشند. جوانان آینده‌سازان این دیارند. امیدوار و پُرتلاش باید به آنها اعتماد کرد، اعتقاد داشت و هدایت کرد… . جوانان را باید در صحنه نگه داشت. مسئله مهم در امر سازندگی و بازسازی کشور، سپردن کارها به‌دست جوانان است».