خط امام : حمید قزوینی سخنگوی مجمع نیروهای خط امام طی یادداشتی در روزنامه ایران به تشریح ویژگیهای مورد نیاز گفتگوی ملی و برخی مصادیق این گفتگو پرداخت است در ادامه بخشی از این یادداشت که ( دوشنبه 16/11/96) در روزنامه ایران منتشر شد ه است را می خوانید.

اینکه چهره‌های شاخص دو جریان سیاسی کشور از ضرورت گفت‌وگو سخن می‌گویند، به این معنی است که اصل گفت‌وگوی ملی مورد پذیرش قرار گرفته و همه روی آن اتفاق نظر دارند. باوجود این پذیرش، گفت‌وگو هنوز در مرحله حرف و سخن باقی مانده و گام عملی برای آن برداشته نشده است.
در این شرایط، نقطه عطف برای تحقق گفت‌وگو، شجاعت است. به این معنی که شخصیت‌های قائل به ضرورت گفت‌وگو، باید خطر یا ریسک پیشگامی برای آن را بپذیرند. این چهره‌ها که هرکدام به نوبه خود از مقبولیت، شأن و جایگاه سیاسی و اجتماعی برخوردارند، باید مستقیم و بی واسطه به سراغ کسانی بروند که گفت‌وگو با آنان را ضروری می‌دانند. در سطحی دیگر
این دعوت می‌تواند حزبی هم باشد. به این معنی که یک حزب از یک جریان سیاسی، حزبی از جریانی دیگر را به گفت‌وگو فرا بخواند.
بنابراین، اکنون به سخن گفتن درباره ضرورت گفت‌وگو نیاز نداریم. حوزه اجتماعی و سیاسی ما از این مرحله عبور کرده و امروز نیازمند کسانی هستیم که آمادگی پرداخت هزینه برای گام‌های عملی را دارند. هزینه احتمالی این اقدام هم شاید مخالفت طرف مقابل باشد. این امر نه تنها هیچ اشکالی ندارد، که موجب می‌شود جامعه و افکار عمومی دریابد چه کسانی موافق گفت‌وگو نیستند. بیان یک مثال، اهمیت شجاعت در این مرحله را روشن می‌کند.
هنگامی که لبنان در اوج اختلافات و جنگ‌های داخلی گروه‌ها و طوایف مختلف بود، امام موسی صدر برای گفت‌وگو پیشگام شد. او منتظر عادی شدن شرایط و پذیرش اصل گفتگو ازسوی طرف‌های درگیر نماند بلکه به صورت مستقیم سراغ چهره‌های شاخص جریان‌ها و طوایف مختلف می‌رفت و با آنان گفت‌وگو می‌کرد. فرقی نداشت که این شخصیت، شیعه، سنی، مسیحی یا دروزی است. طرف مقابل هرکه بود، امام موسی صدر برای گفت‌وگو با او پیشگام می‌شد.
آن تلاش‌ها سبب شد گفت‌وگو در لبنان نهادینه شود. به همین دلیل است که باوجود اختلاف‌های سیاسی شدید، این کشور سال‌هاست که دیگر جنگ داخلی را تجربه نکرده است.
درس امام موسی صدر برای ما، این است که اولاً، لزومی ندارد منتظر فراهم شدن شرایط گفت‌وگو باشیم. زیرا این امر اساساً گفت‌وگو را بی معنی می‌کند. گفت‌وگو، خود برای بهبود شرایط است، نه اینکه بهبود شرایط پیش نیاز گفت‌وگو باشد. ثانیاً، او نشان داد که شجاعت، اصلی اساسی برای هر گفت‌وگو در هر زمینه‌ای است. به این معنی که باید به سراغ کسانی برویم که گفت‌وگو با آنان را ضروری می‌دانیم، باید در خانه آنان را به صدا دربیاوریم و بگوییم آمده‌ایم با شما صحبت کنیم. بدترین وضعیت این است که ما را به خانه خود راه ندهد، در این صورت جامعه می‌داند چه کسی برای گفت‌وگو آماده نیست.